Kartka miłości (do czytelnika)

Bardzo nie lubię, kiedy kupiona przeze mnie książka ma wadliwy układ stron albo brakuje w niej fragmentu tekstu. Nigdy nie zapomnę rozpaczy, jaka mnie ogarnęła, kiedy Ania Shirley czekała na wyniki egzaminu, a okazało się, że właśnie w tym dramatycznym momencie w powieści brakuje kilku kartek. Z dalszej części rozdziału udało mi się wydedukować, jak potoczyły się losy bohaterki, ale pamiętam, że byłam bardzo przygnębiona.

Na szczęście zdarza się to niezbyt często. Wtedy zwykle godzę się z losem, bo na myśl o tak zwanych procedurach reklamacyjnych dostaję gęsiej skórki. Zresztą nie przechowuję troskliwie paragonów, bo dokumentacja książkowych zakupów zajęłaby kilka opasłych segregatorów. Dlatego ze wzruszeniem przeczytałam tę niepozorną karteczkę, która kilka dni temu wypadła z jakiejś książki w czasie rozpakowywania kolejnych kompulsywnych zakupów antykwarycznych. Intensywnie pożółkły papier świadczy o tym, że prawdopodobnie pochodzi  z lat pięćdziesiątych lub sześćdziesiątych. Niby mała rzecz, a cieszy:

Podoba mi się uprzejmy ton i brak założenia, że reklamujący uszkodzony tom jest perfidnym, seryjnym oszustem, a mam wrażenie, że czasami tak właśnie jest traktowany współcześnie.

À propos, czy zauważyliście, że ostatnio zniknęły z książek erraty? Zawsze lubiłam je czytać. Czyżby wydawnictwa uważały, że karteczki ze sprostowaniami zostaną potraktowane jako wypunktowane dowody ich nieudolności? W moim przypadku wręcz przeciwnie, bo zawsze traktowałam je jako wyraz szacunku dla czytelnika. Od baaardzo dawna nie widziałam erraty w nowościach wydawniczych.

Errata z 1793 roku.

[Źródło ilustracji]