"Wszystko powstaje z miłości" (Małgorzata Musierowicz, "McDusia")

Wszystko powstaje z miłości 

Niecierpliwie i tęsknie czekałam na najnowszy tom Jeżycjady. Jak tylko pojawił się w zapowiedziach wydawniczych, natychmiast go zamówiłam. Wprawdzie sceptycznie podchodziłam do informacji, że powieść ukaże się 3 października, ale wszystko wskazywało na to, że tym razem obietnica zostanie dotrzymana. I tak też się stało. Niestety, dostałam maila z księgarni, w którym uprzejmie poinformowano mnie o opóźnieniu przesyłki. Czarna rozpacz! Jednak wczoraj litościwy mąż wracając z pracy w strugach deszczu kupił mi „McDusię”. Lekceważąc gniewne pomruki książek karnie czekających na przeczytanie, powieść Musierowicz połknęłam wieczorem i dziś rano.

 

Nawet nie próbuję obiektywnie ocenić Jeżycjady. To tak jakbym starała się chłodno i bez emocji opowiedzieć Wam o przyjaciółce z dzieciństwa, która dojrzewała i zmieniała się razem ze mną. Była tuż obok, kiedy świat okazywał się chłodny i nieczuły, a w wieku lat kilkunastu to stan prawie permanentny. Zaczytywałam się w kolejnych tomach cyklu o Borejkach z przyległościami. Muszę jednak przyznać, że ostatnie części podobały mi się zdecydowanie mniej. Między innymi dlatego z taką nadzieją wyglądałam „McDusi”. Widzę, że nie tylko ja – już pojawiło się kilka blogowych recenzji.

Warto było czekać cztery długie lata - książka podobała mi się. Nawet bardzo. 

Mimo rozrzewnienia mam świadomość, że „McDusia” zapewne dostarczy hektolitry argumentów na młyn przeciwników „Jeżycjady”. Nadmierna słodycz, naiwność, opary smrodku dydaktycznego (tym razem główny motyw to zdrowe odżywianie i związki rodzinne), mało nowoczesne kobiety – owszem, to wszystko jest obecne w powieści Małgorzaty Musierowicz. Mimo to przeczytałam ją z radością i wzruszeniem, a chwilami wręcz ze łzą w oku. Po dotarciu do ostatniej strony „McDusi” natychmiast poczułam ochotę, żeby wrócić do początku opowieści i na nowo zacząć lekturę. Ba, zamarzyło mi się kolejne przeczytanie całej serii.

Akcja powieści obejmuje dziesięć dni: od 21 grudnia do 31 grudnia 2009 roku. Wbrew temu, co sugeruje tytuł, nie tylko córka Kreski jest w centrum zainteresowania autorki. Tradycyjnie bohaterów jest znacznie więcej. W większości to starzy znajomi z poprzednich części cyklu. Tym razem wydarzenia ogniskują się wokół przygotowań do Bożego Narodzenia i ślubu Laury i Adama oraz perypetii miłosnych innych postaci. Bohaterowie nie są idealni. Tytułowa McDusia nie pozwala się łatwo zaszufladkować, podobnie jak niektóre zachowania Idy, z musztardowym zamachem na syna  włącznie.

Podobało mi się jeszcze wiele innych rzeczy. To, że pod względem językowym powieść jest wręcz wychuchana. Odpowiada mi też ciepłe poczucie humoru Musierowicz. Poza tym lubię jeżyckie obyczajowe smaczki. Tu ciekawostka: w kuchni Borejków teraz króluje laptop babci, a dziadek pasjonuje się obsługą zmywarki do naczyń. Natomiast telewizor wyrzucono na śmietnik. W „McDusi” pojawiają się nowe tony, których nie pamiętam z poprzednich części cyklu: refleksyjna melancholia i zaduma nad przemijaniem. Z rozkoszą czytałam fragmenty poświęcone literaturze i książkom. Borejkowie jak zwykle są pasjonatami słowa drukowanego. Na przykład Gabrysia i jej mąż mają zwyczaj kupować po dwa egzemplarze nowości, żeby nie dochodziło do awantur. Zachwyciło mnie to, że w sposób dyskretny ale stanowczy Musierowicz zachęca młodych ludzi do czytania poezji. W powieści szczególną rolę odgrywa wiersz Kazimierza Wierzyńskiego. Według Gabrysi czytanie wiersza jest czasem jak rozwiązywanie skomplikowanej łamigłówki, z niespodzianką w środku. Ja to bardzo lubię.[1] Ja też i ogromnie mnie cieszy ta liryczna agitacja w „McDusi”. Jak zwykle odpowiada mi idealistyczna filozofia życiowa, oparta na miłości, przebaczeniu i szacunku, do której namawia Musierowicz, choć w dzisiejszych czasach brzmi wręcz egzotycznie. 

Wrażenia spisywałam na gorąco i nie zdążyły się jeszcze ucukrować. Myślę jednak, że za jakiś czas podobnie ocenię tę powieść. Ucieszyły mnie dobre wiadomości. W książce znalazłam informację o planowanych nowościach. W najbliższych planach jest dwudziesty tom pod tytułem „Wnuczka do orzechów”, a w planach nieco dalszych „Na Wielkanoc” (gawędy kulinarne) oraz „Silva Rerum” (ciekawostki o Jeżycjadzie).

Spotkania z dawnymi przyjaciółmi z dzieciństwa bywają różne. Czasem jest cudownie i trudno się rozstać. Niekiedy po aktualizacji ploteczek o wspólnych znajomych nastaje krępująca cisza. Tym razem tak nie było. Ta wizyta u Borejków była miła, krzepiąca i poruszyła tkliwe struny. Żałowalam, że trwała tylko kilka godzin.

_________

[1] Małgorzata Musierowicz, McDusia, Akapit Press, 2012, s. 81.

Moja ocena: 5  

Małgorzata Musierowicz.

[Źródło zdjęcia]