"Jak zostać królem" ("The King's Speech")

 

Błękit królewski

Garść wrażeń na gorąco. 

Jest mi zawsze przykro, kiedy film, po którym obiecuję sobie dużo, rozczarowuje. Na szczęście dzisiejsza wyprawa do kina dowiodła, że Jak zostać królem nie zawodzi pokładanych nadziei. 

To prosta opowieść, przedstawiona w dość tradycyjny sposób, z rewelacyjnymi dialogami. Film ma pozytywne przesłanie, jest ciepły w odbiorze. Raczej nie pchnął kinematografii na nowe tory, ale na pewno dostarcza wielu wzruszeń.

Film Toma Hoopera jest bardzo malarski, Dominuje kolor niebieski: przydymiony szafir, odcienie kobaltu, jest też sporo grafitu i szarości. Barwy melancholijne świetnie kontrastują z amarantem i purpurą Niektóre sceny - zwłaszcza grupki zwykłych Brytyjczyków słuchających orędzia króla - wyglądają jak uwiecznione w kadrze obrazy. Z tonacją opowieści idealnie współgra muzyka. Nie dziwi mnie jedna z dwunastu nominacji do Oscara dla jej twórcy, Alexandre Desplata.

Film powstał z wyraźną dbałością o najdrobniejsze szczegóły (są nawet ulubione przez brytyjską rodzinę królewską owczarki Welsh corgi), a międzywojenną Anglię odmalowano wręcz z pietyzmem. Świetne są też wnętrza. Największe wrażenie zrobiło na mnie gabinet Lionela.

 

 Król Jerzy VI i odtwórca jego roli 

Jestem pełna podziwu dla talentu Colina Firtha, który przez ostatnie lata bardzo się rozwinął. Między uczestnikiem bójki w Dzienniku Bridget Jones (w moim rankingu najbardziej irytujących scen filmowych, ta znajduje się w czołówce) a królem Jerzym są tysiące lat świetlnych.

Tu ważne ostrzeżenie! Fankom Colina Firtha stanowczo odradzam samotną wyprawę na ten film. Po projekcji mogą z obłędem w oku udać się na najbliższe lotnisko i wtargnąć na pokład samolotu do Londynu.

Bardzo podobała mi się też gra Geoffrey’a Rusha - ekscentrycznego logopedy. Nie zachwyciła mnie natomiast Helena Bonham Carter. Jej rola wydała mi się trochę przesłodzona i przerysowana. 

Film bardzo polecam miłośnikom brytyjskiego akcentu. Słuchając niektórych aktorów można zatracić się w zachwycie. Dla osób pasjonujących się kulturą brytyjską Jak zostać królem będzie prawdziwą ucztą duchową.

Co ciekawe prawie cała sala kinowa była zajęta. Już dawno nie zdarzyło nam się uczestniczyć w takim seansie.

Mam nadzieję, że Bertie i Lionel zaczęli już przygotowywać mowę dziękczynną na 27 lutego. Będę trzymać kciuki, żeby mogli ją wygłosić na uroczystości wręczenia Oscarów.

Moja ocena: 5+