Kudłacze na włoskich dróżkach (Anna Wyrzykowska, Michał Wyrzykowski, "Kudłacze w podróży")

Kudłacze na włoskich dróżkach

Wprawdzie pogoda za oknem bynajmniej nie sprzyja rozmowom o wakacjach, ale książka, o której chcę Wam dzisiaj opowiedzieć, naprawdę pachnie latem. Dowiedziałam się o niej dzięki notce na blogu Moja Toskania. Opinia Aleksandry i sympatyczna okładka zachęcały do wyruszenia w drogę z rodziną państwa Wyrzykowskich, więc natychmiast kupiłam „Kudłaczy w podróży”. Włochy plus psy - takiej kombinacji po prostu nie mogłam zignorować.

Książka jest relacją z wakacyjnej wyprawy camperem, którą autorzy odbyli w 2012 roku. Była to również podróż sentymentalna – siedemnaście lat wcześniej pani Anna i pan Wojciech poznali się na wycieczce do Italii. Wrażenia ze zwiedzania przeplatane są bardzo praktycznymi radami dla turystów. Autorzy pamiętali o adresach stron internetowych, a nawet współrzędnych GPS, tudzież lokalizacji darmowych toalet. Myślę, że książka szczególnie przyda się właścicielom camperów, między innymi z powodu ciekawych informacji na temat Fattore Amico - stowarzyszenia rolników włoskich, którzy promując lokalne wyroby, zezwalają podróżnikom na jeden bezpłatny nocleg na terenie swojej posiadłości.

Trochę żałowałam, że opisana w książce wycieczka często przebiegała utartym  szlakiem - Werona, Wenecja, Rzym, etc. Najciekawsze były dla mnie fragmenty dotyczące mniej popularnych miejscowości i włoskiej prowincji. Czasem przeszkadzało mi to, że niektóre informacje miały charakter encyklopedyczny, podobały mi się natomiast bardziej osobiste fragmenty.

Rzecz jasna dodatkową atrakcją było dla mnie to, że ekipa podróżników składała się również z psów, a konkretnie trzech szkockich owczarków collie. Jeśli ktoś z Was ma jeszcze wątpliwości, czy warto podróżować z czworonożną częścią rodziny, przykład Kudłaczy przekona Was, że bez wątpienia tak. Choćby dlatego, że „psy mają cudowną zdolność wywoływania nawet niecodziennych spotkań, przyciągania sympatycznych nieznajomych”.[1] Trzyosobowa rodzina z rudo-białą, puchatą miniwatahą, wędrująca obok najsłynniejszych zabytków Italii, wywoływała prawdziwą sensację wśród turystów i tubylców:

„wyciągają aparat i robią nam zdjęcia albo, co odważniejsi, sami pozują do zdjęć wśród nas i latających gołębi. Później matki z córkami, młode małżeństwa, miłe starsze panie na rowerach opowiadają nam o swoich psach, które niestety zostawili w domu, a nawet pokazują nam ich zdjęcia w telefonach. Radość, śmiech, rozmowa (nawet bez znajomości języka), nowe znajomo­ści... wszystko dzięki psom. Co my byśmy bez nich zrobili?”[2]

Wakacyjne wspomnienia z Włoch przelali na papier mama i syn, piętnastoletni Mikołaj. Rozdziały ich autorstwa przeplatają się, a niektóre opracowali wspólnie. Muszę przyznać, że bardziej podobały mi się bezpretensjonalne, ciepłe teksty napisane przez panią Annę. Z całym szacunkiem dla ambicji pisarskich gimnazjalisty Mikołaja, który notabene wydał już jedną powieść, jego impresje eseistyczno-filozoficzno-literackie nie przemówiły do mnie. Odnoszę wrażenie, że problem jest prosty do rozwiązania i leży w fascynacji prozą Coelho, nawiasem mówiąc cytowanego w książce (s. 263). Fascynacji tak dużej, że młodemu pisarzowi chwilami trudno było przemówić własnym głosem, a szkoda, bo rozdziały, w których nie był piętnastoletnim mędrcem-filozofem, a ciekawym świata chłopcem z poczuciem humoru, bystrym i wrażliwym obserwatorem, czytało mi się bardzo dobrze.

Niestety, przyziemna strona techniczna „Kudłaczy w podróży” też pozostawia sporo do życzenia, choć wizualnie książka robi miłe wrażenie, między innymi dzięki wielu zdjęciom. Wydawnictwo jest chyba rodzinnym przedsięwzięciem państwa Wyrzykowskich i zapewne uznano profesjonalną korektę i redakcję za całkowicie zbędne fanaberie. To był błąd. W czasie lektury irytowały mnie literówki, tudzież zawirowania interpunkcyjne, a zwłaszcza nadaktywna spacja. Pojawiły się też błędy w słowach włoskich (na przykład „finalimente”). 

Mimo potknięć całkiem przyjemnie wspominam „Kudłaczy w podróży” i mam nadzieję, że tegoroczna wakacyjna wyprawa do Prowansji, ktorą śledziłam na blogu, również zostanie opisana w wersji książkowej. Państwo Wyrzykowscy sprawiają wrażenie  pozytywnie nastawionych do świata, pogodnych osób, z którymi czytelnik chętnie by się zaprzyjaźnił i wyruszył w podróż nie tylko wirtualnie. Przede wszystkim z żelazną konsekwencją realizują marzenia: „Nasza rodzina działa według zasady: jeśli coś już robić, to robić to całym sobą”[3]. Mnie zarazili swoim entuzjazmem tak bardzo, że natychmiast po przeczytaniu „Kudłaczy w podróży” zaczęłam planować podróż do Włoch.

_____

[1] Anna Wyrzykowska, Mikołaj Wyrzykowski, Kudłacze w podróży: Włochy na trzy collie,  Rudy Smok, 2013, s. 64. 
[2] Tamże, s. 68.
[3] Tamże, s. 22.

Moja ocena: 4-

Kudłacze  zwiedzają Włochy. [Zdjęcie z książki]