Wakacje z Penderwickami (Jeanne Birdsall, „Rodzina Penderwicków”)

Wakacje z Penderwickami

Jak wpadłam na trop Penderwicków, nie pamiętam i nie wiem, komu dziękować za recenzyjną inspirację. Motywacja musiała być silna, bo niezwłocznie pobrałam dwie książki Jeanne Birdsall na Fincie. Tegoroczne święta spędziłam z niesforną rodzinką z Gardam Street w Cameron w stanie Massachusetts i mimo zastrzeżeń, o których za chwilę, wspominam je miło. Podtytuł powieści, „Wakacyjna opowieść o czterech siostrach, dwóch królikach i pewnym interesującym chłopcu”, trafnie ją streszcza. 

Pozwólcie, że zacznę od krótkiej prezentacji rodziny Penderwicków:

Tato – profesor botaniki, namiętnie używa łaciny na co dzień niczym pan Borejko – „powiadał, że to doskonała gimnastyka dla mózgu” [1].

Rosalinda – lat 12, opiekuńcza, typowa starsza siostra, ale to tylko pozory, bo jej się też zdarza wpaść w tarapaty.

Skye – lat 11, miłośniczka algebry i zadań matematycznych.

Jane – lat 10, przyszła autorka bestsellerów, pisze książki o bohaterskiej Sabinie Starr.

Batty – lat 4, znak szczególny: czarno-pomarańczowe motyle skrzydełka, które nosi nieustannie.

Jest jeszcze dość nieznośne Psisko, które potrafi znienacka skonsumować mapę.

Na próżno szukacie w tym zestawieniu mamy. Zmarła po urodzeniu Batty. Dziewczynki wychowuje ojciec, totalnie zdominowany przez pierwiastek żeński. Sytuacja często wymyka mu się spod kontroli.

 

„Rodzina Penderwicków” opowiada o wakacyjnym wyjeździe, który – jak nietrudno zgadnąć – obfitował w rozmaite przygody. Jeanne Birdsall uwieczniła je z dużą swadą i poczuciem humoru. Oprócz fragmentów śmiesznych są wzruszające. To wspomnienia o mamie i tęsknota za nią, którą każdy przeżywa na swój sposób. Autorce udało się silnie zindywidualizować małe bohaterki i obdarzyła je wyrazistymi osobowościami. To czasem szwankuje w takich rodzinnych powieściach. Dziewczynki mają bardzo różne charaktery, co silnie dynamizuje akcję: u Penderwicków nigdy nie jest nudno!

Najbardziej udana wydaje mi się postać małej Batty, która jest wcieleniem wdzięku i uroku. Natomiast spore wątpliwości budziła we mnie Rosalinda. Na pewno strata mamy i konieczność opieki nad siostrami przyspieszyła jej dojrzewanie, ale jak na dwunastolatkę zachowuje się trochę zbyt dorośle. Na stronie autorki znalazłam informację, że fragmenty poświęcone Rosalindzie sprawiły Jeanne Birdsall największą trudność i to niestety widać. 

Czytając „Rodzinę Penderwicków” wielokrotnie zadawałam sobie pytanie: skąd ja to znam? Pisarka wykorzystuje sporo znanych wątków z literatury dla dzieci. Znajdziemy tu ślady „Małych kobietek”, „Tajemniczego ogrodu”, cyklu o Narnii, „Inspektorze, na pomoc!”. Echa tych książek pobrzmiewają tak silnie, że często zagłuszają głos autorki. A szkoda, bo potrafi opowiadać zajmująco. Jeanne Birdsall nazywa to elegancko „pożyczaniem”, ale mnie drażnił koktajl wtórnych motywów.

Jeśli ktoś skrupulatnie szuka w powieściach dla dzieci walorów wychowawczych, z pewnością uzna „Rodzinę Penderwicków” za książkę o wątpliwej wartości. Bohaterowie często podsłuchują, dziewczynki oszukują tatę, zdarzają się drobne szantażyki emocjonalne, a już szczytem wszystkiego jest ucieczka z domu, która - jak ręką odjął - rozwiązuje problemy zaprzyjaźnionego z siostrami Jeffreya. Jestem zdecydowaną przeciwniczką przedstawiania w powieściach dla małych czytelników anielskich wzorców zamiast normalnych dzieci, ale w tym przypadku autorka się chyba ciut zagalopowała. 

Z lekka pomarudziwszy na tę niezbyt oryginalną, ale ciepłą, zgrabnie opowiedzianą i pogodną historię, donoszę, że po tygodniu sięgnęłam po tom drugi przygód sióstr Penderwick, choć zwykle czytam serie z długimi przerwami.

______

[1] Jeanne Birdsall, „Rodzina Penderwicków”, tłum. Hanna Baltyn, Nasza Księgarnia, 2009, s. 26.

Moja ocena: 4- 

Jeanne Birdsall.

[Źródło zdjęcia.]